Мастацтва і забавыФільмы

Вольга Жизнева - арыстакратка з савецкага кіно

У савецкім кіно было наколькі акторак, якая ўвасабляе сабой «якая сыходзіць натуру». Іх твар, манеры, гаворка падыходзілі для ўвасаблення гераінь з вышэйшага грамадства, графінь і царыц. Ды і савецкай жанчыне на экране часам не перашкодзіў бы стрыманы налёт арыстакратызму. Такі артысткай была Вольга Жизнева. Яна ідэальна падыходзіла для выявы інтэлігентнай мамы станоўчага галоўнага героя. Хоць у пачатку кінакар'еры ў яе былі і больш легкадумныя ролі.

Нарадзілася за год да новага стагоддзя

Яна нарадзілася вясной 1899 года ў Санкт-Пецярбургу. Яе маці Марыя Міхайлаўна Жизнева памерла пры родах. Бацькам быў немец - Андрэас Нойман, і Вольга выхоўвалася ў строгай духу бабуляй, амаль не гаворыць па-руску. Прозвішча было ўзята Вольгай у памяць пра маці. Заканчэнне школы, выбар прафесіі, навучанне ў тэатральнай школе, пачатак акцёрскай кар'еры ў тэатры прыйшліся на цяжкі час. Але ніякія перашкоды не спынілі дзяўчыну ў яе імкненні стаць актрысай.

Яна прыехала ў Маскву ў 1919 годзе і лёгка паступіла ў Драматычную школу пры Дзяржаўным паказальным тэатры, але гэтая вучоба апынулася і нядоўгай, і павярхоўнай. Таму Вольга Жизнева правучылася яшчэ ў тэатральнай школе пры знакамітым тэатры А. Корша ў Маскве і затым увайшла ў яго трупу. У тэатры, у ролі падступнай спакусніцы, яе ўбачыў кінарэжысёр, які стаў знакамітым яшчэ да рэвалюцыі - Якаў Пратазанаў. Ён і запрасіў яе на студыю «Межрабпомфильм» у свой новы праект.

Зорка экрана часоў НЭПа

За пяць гадоў працы ў нямым кіно Вольга Жизнева знялася ў васьмі фільмах. Ролі, якія ёй даставаліся, патрабавалі ад актрысы эфектных буйных планаў, выразных поз і ўменні насіць прыгожыя сукенкі - гэта былі жанчыны-вамп. Нягледзячы на маладосць, Жизнева была даволі дасведчаным прафесіяналам, і праца на здымачнай пляцоўцы не дастаўляла ёй асаблівых праблем.

Фільм 1925 году «Яго заклік» Якава Протазанова лічыцца першым кинооткликом на смерць Леніна, хоць яго сюжэт мае авантурна-дэтэктыўныя рысы. Вольга Жизнева ў сваёй першай з 36 кінароляў гуляе персанажа па імі Лулу - дзяўчыну з эмігранцкага акружэння галоўнага злыдня.

Пасля наступных фільмаў - камедый «Закройшчык з Торжка» (1925), «Працэс аб трох мільёнах» (1926), - хітоў і лідэраў пракату, Жизнева становіцца сапраўднай зоркай.

Сустрэча на ўсё жыццё

Пачаўшы сваю кар'еру ў тэатры, Жизнева паступова стала толькі кінаактрыса. Ёй удалося лёгка пераадолець той этап пераходу да гукавога кінематографу, які стаў праблемай для многіх акцёраў і нават ператварыўся ў папулярны сюжэтны ход. Яе чароўны па прыгажосці і выразнасці голас многія лічылі яе найгалоўным годнасцю.

Фільм аб рэвалюцыйнай барацьбе рабочых-шахцёраў у адной з краін Паўднёвай Амерыкі ( «Прывядзенне, якое не вяртаецца»), зняты ў 1929 годзе, быў для актрысы асаблівым. Упершыню яна змяніла амплуа, і галоўнымі ў яе вобразе сталі чалавечыя пачуцці, а не сукенкі і дэкальтэ.

Экранізацыя навэлы Анры Барбюса была названая і крытыкамі, і гледачамі адным з лепшых савецкіх фільмаў, створаных на рубяжы дзесяцігоддзі. Зняты як нямы, ён праз некаторы час быў агучаны. Але не толькі таму яго назаўжды запомніла Вольга Жизнева. Асабістае жыццё актрысы пасля гэтага фільма была вызначана на доўгія гады: яна ўпершыню здымалася ў свайго будучага мужа - рэжысёра Абрама Мацвеевіча Роома. Да моманту іх сустрэчы Жизнева паспела овдоветь, а Роом - развесціся. Ім было наканавана пражыць разам больш за сорак гадоў. Акторка не мела дзяцей, але заўсёды ставілася як да ўласнай дачкі да пасербцы Алене.

"Строгі юнак" (1934)

Гэты фільм, зняты паводле сцэнару Юрыя Олеша, першапачаткова быў дзіўным і не зусім савецкім. Героі з тагачаснай рэчаіснасці былі перанесены ў дзіўны, ідэальны, падобны на антычны, свет. У ім былі актуальныя іншыя мары, іншыя ідэалы, іншая мараль. Гераіня Жизневой была падобная на ажывелую статую багіні, але не на савецкую жанчыну.

Фільм забаранілі, на рэжысёра і акцёраў навесілі цэтлікі, не змаглі ім далейшую працу ў кіно. Вольга вярнулася ў тэатр, дзе згуляла некалькі яркіх роляў, самая прыкметная - Ганна Карэніна. Ёй лёгка атрымаўся пераход да ўзроставых ролях.

Ёй шанцавала на рэжысёраў

Вольга Жизнева, фільмы якой заўсёды ўваходзілі ў залаты фонд айчыннага кіно, амаль усё жыццё была вельмі запатрабаванай актрысай. Яна працавала з самымі знакамітымі савецкімі майстрамі кіно: В. Пудоўкін ( «Забойцы выходзяць на дарогу", 1942, праўда, гэты фільм, як і «Строгага юнака» на экран не дапусцілі), Міхаілам Ромма ( «Адмірал Ушакоў», 1953), Л. Лукава ( «Розныя лёсы», 1956), С. Растоцкіх ( «Дажывем да панядзелка», 1968) і шматлікімі іншымі.

Яна працавала і падчас вайны, у эвакуацыі (у Алма-Аце), і пасля, у перыяд «малокартинья». Апошнім фільмам, якія выйшлі незадоўга да сыходу Жэневай з жыцця ў 1972 годзе, было «Здабытак рэспублікі», дзе яна зноў паўстала рускай арыстакраткай, толькі ў вобразе «чалавека не адсюль».

Яе муж, Абрам Роом, ценивший яе здольнасць, імкнуся здымаць яе ў кожным сваім фільме, казаў: «Яна - астральная Жизнева. Вольга - акторка, якую не ўдалося разгадаць нават мне ... ».

Similar articles

 

 

 

 

Trending Now

 

 

 

 

Newest

Copyright © 2018 be.delachieve.com. Theme powered by WordPress.