Духоўнае развіццёРэлігія

Свяцейшы Сінод. Гісторыя стварэння

Свяцейшы Сінод Рускай праваслаўнай царквы ў перакладзе з грэцкай мовы даслоўна азначае "сход". Яго ўвёў у 1701 годзе цар Пётр, і ён праіснаваў у сваім нязменным выглядзе да рэвалюцыйнага 1917 года. Першапачаткова стварэнне Сінода меркавала ўвесці ў яго склад 11 членаў, а менавіта, ён павінен быў уключаць прэзідэнта, 2 віцэ-прэзідэнтаў, 4 дарадцаў і, акрамя таго, 4 ассессоров. Сюды таксама ўваходзілі настаяцелі манастыроў, архірэі і вышэйшыя асобы духавенства. Прэзідэнт Сінода называўся першынство членам, а астатнія асобы лічыліся проста прысутнымі. Да Кастрычніцкай рэвалюцыі кожны член гэтай арганізацыі атрымліваў сваё званне пажыццёва.

Вяршэнствуе Свяцейшы Сінод валодаў ў рускай праваслаўнай царквы ўсёй уладай, а таксама вёў справы па пытаннях, якія ўзнікаюць у замежных праваслаўных цэрквах. Яму падпарадкоўваліся астатнія існуючыя ў той час патрыярхата. Вядомыя і такія цікавыя звесткі: члены Сінода прызначаліся самім імператарам, які меў свайго прадстаўніка, які займае пасаду Обер-пракурора. Як ацэньваюць гісторыкі, установа Сінода ў Расійскай імперыі было важным палітычным крокам, паколькі гэтая арганізацыя з'яўлялася вышэйшай дзяржаўным органам у адміністрацыйнай улады царквы.

Памятная дата ў гісторыі царкоўнага жыцця здарылася 25 студзеня 1721, бо менавіта тады быў утвораны Свяцейшы Сінод. Як жа развіваліся ў той час падзеі? Пасля смерці патрыярха Адрыяна цар Пётр не даў свайго манархавага дазволу, каб склікаць, як гэта было прынята раней, Святы сабор і абраць па правілах новага кіраўніка праваслаўнай царквы. Пётр сам вырашыў кіраваць кадравымі, а таксама адміністрацыйнымі пытаннямі царквы. Пскоўскім біскупу Феафану Пракаповічу ён дае важнае даручэнне - скласці новы статут, які атрымаў назву Духоўны Рэгламент. Менавіта на гэты дакумент абапіралася ў далейшым у сваёй працы ўся праваслаўная царква краіны. Царом праводзіцца адкрытая палітыка поўнага падпарадкавання царквы сваім інтарэсам, пра што сведчыць гісторыя.

Самадзержац ўсяе Русі вырашыў аднавіць з 1701 г. Манастырскі загад і кіраванне царкоўнымі землямі перадаць свецкай чалавеку і баярыну І. А. Мусін-Пушкін. Менавіта ён пачаў весці маёмасныя справы шматлікіх цэркваў, а таксама манастыроў, усе зборы і прыбытак ад якіх накіроўвалася ў царскую казну. Пятром выказваецца думка пра тое, што раней існавала патрыяршаства было шкодна для дзяржавы, а калектыўнае кіраванне царкоўнымі справамі пойдзе на карысць усім, пры гэтым Свяцейшы Сінод павінен цалкам падпарадкавацца яго ўлады. Самастойна прыняць гэтае рашэнне было немагчыма, таму за прызнаннем сваіх пераўтварэнняў Пётр I звяртаецца ў Канстанцінопаль і просіць прызнаць усходнім патрыярхам Свяцейшы Сінод. У 1723 году гэта было адобрана асаблівай граматай, што вельмі выразна адпавядала пастаўленым васпанам мэтам.

Стварэнне Сінода перабудуюць на новы лад існавала царкоўную сістэму, але не па біблейскай, а па дзяржаўнай бюракратычнай іерархіі. Царква з дапамогай Пятра станавілася надзейным прыладай прапаганды і нават вышуку. Па асабістым ўказам цара з 1722 года святароў абавязалі распавядаць таямніцу споведзі, якую яны атрымалі ад вернікаў, асабліва, калі гэта ставілася да дзяржаўных злачынствах. Установа Сінода спрыяла перайменаванні старых найменняў загадаў і з'яўленню новых: друкарскай канторы, загаду царкоўных спраў, загаду інквізітарскія спраў і канцылярыі раскольніцкіх спраў.

У 20 стагоддзі ў 1943 годзе ў перыяд Другой сусветнай вайны быў абраны пастаянны Святы Сінод. Ён знаходзіўся ў Чыстым завулку, у доме нумар дом 5. Гэты будынак было выдзелена па асабістым распараджэнні І.Сталіна. З 2011 года пасля капітальнай рэканструкцыі Сінадальная рэзідэнцыя Патрыярха Маскоўскага і ўсяе Русі знаходзіцца ў Свята-Данілавым манастыры.

Similar articles

 

 

 

 

Trending Now

 

 

 

 

Newest

Copyright © 2018 be.delachieve.com. Theme powered by WordPress.