Духоўнае развіццёХрысціянства

Аносин-Барысаглебскі манастыр і яго гісторыя

У сямі кіламетрах ад горада дзедаўскім Маскоўскай вобласці знаходзіцца Барысаглебскі Аносин стаўрапігіяльны жаночы манастыр, фота якога прадстаўлены ў гэтым артыкуле. Яго гісторыя ўзыходзіць да пачатку XIX стагоддзя. Калісьці сёстры манастыра сваімі духоўнымі подзьвігамі набылі такую славу, што іх мясціна сталі называць жаночай Опціну пустынь. У сваім назове манастыр спалучае імёны святых, у памяць якіх быў асвечаны, і назва маленькай падмаскоўнай вёскі, дзе быў пабудаваны.

Клопаты набожнай памешчыцы

Аносин-Барысаглебскі манастыр быў заснаваны княгіняй Еўдакія Мікалаеўнай Мяшчэрскай. Яшчэ за два гады да нашэсця французаў гэтая набожная памешчыца ўзвяла ў сяле Аносино царква ў імя Святой Тройцы, абшчына якой складалася амаль цалкам з яе ўласных прыгонных. Неўзабаве пры царкве была створана багадзельня, ператвораная ў 1823 годзе ў жаночае інтэрнат для састарэлых, хворых і бедных.

Але планы Еўдакіі Мікалаеўны распасціраліся значна далей. Яна падала прашэнне на імя імператара Аляксандра I аб наданні створанаму ёю інтэрнаце статусу манастыра. Пры гэтым яна падрыхтавала падрабязны план будучай мясціны з указаннем будынкаў, якія бярэцца выбудаваць за ўласны кошт.

Першая ігумення манастыра

Атрымаўшы высокае дазвол і жадаючы да канца жыцця не расставацца са сваёй будучай манастыром, Еўдакія Мікалаеўна пастрыглася ў манашкі, прыняўшы імя Яўгена, і была дабраслаўлю на ігуменства. На самай цяжкім этапе неацэнную дапамогу аказаў ёй мітрапаліт Маскоўскі Філарэт (Драздоў). Яго парадамі яна кіравалася і ў пытаннях будаўніцтва, і ў новай для яе настаўніцкай дзейнасці. Маці Яўгена кіравала заснаванай ёю манастыром да таго часу, пакуль у 1837 годзе Гасподзь не заклікаў яе ў Свае Нябесныя харомы.

Аскетычная жыццё сясцёр мясціны

Нягледзячы на тое што Аносин-Барысаглебскі манастыр знаходзіўся ў вельмі невялікі і сціплай вёсачцы (ў 1858 годзе там налічвалася ўсяго дваццаць шэсць двароў), слава аб богаспадобнай жыцця яго насельнікаў хутка разнеслася па Расіі. У якасці зводу правілаў, якія рэгламентуюць ўсе бакі жыцця мясціны, быў абраны статут, складзены візантыйскім манахам VIII стагоддзя вялебным Хвядорам студзіты.

Кіруючыся яго палажэннямі, сёстры вялі строгую аскетычную жыццё. Для іх духоўнага акармлення і споведзі ў мясціна запрашаліся гераманаха з размешчанай непадалёк Зосимовой пустыні, з якой Аносин-Барысаглебскі манастыр меў пастаяннае духоўны кантакт. Тут жа часта бывалі на адпачынку многія епархіяльныя архірэі, для прыёму якіх у манастырскім садзе быў збудаваны спецыяльны дом.

Матэрыяльнага дабрабыту Барысаглебскі-Аносин жаночы манастыр дасягаў не толькі дзякуючы вялікай колькасці пілігрымаў, што з'язджаліся сюды з усёй Расіі, але і ўласным манастырскаму гаспадарцы, пастаўленаму працавітымі сёстрамі на высокі ўзровень. Іх вопыт у земляробстве і жывёлагадоўлі стараліся пераняць многія расійскія манастыры.

Гады татальнага багаборніцтва

У першае дзесяцігоддзе пасля прыходу да ўлады бальшавікоў Аносин-Барысаглебскі манастыр працягваў сваю дзейнасць, і ў 1923 году нават адзначаў стогадовы юбілей свайго заснавання. Але ўжо праз чатыры гады мясціна зачынілі, і на яе тэрыторыі ўтварылі сельскагаспадарчую камуну. Гэта наватвор праіснавала нядоўга. Працаваць камунары не захацелі і, проев ўсе запасы харчавання, якія захоўваліся ў манастырскіх свіранах, разьбегліся.

Бальшавікі, згодныя з тым, што «свята месца пуста не бывае», размясцілі ў апаганеную імі мясціны машынна-трактарную станцыю. Цяпер якая знаходзілася ў Святых варот царква Дзімітрыя Растоўскага напаўняў ня пахучы дым кадзілаў, а дызельны смурод. Неўзабаве ў іншым храмавым будынку адкрылі краязнаўчы музей, дзе наглядна дэманстравалі экскурсантам поспехі ў барацьбе з рэлігіяй. За гады савецкай улады гаспадарчая і культурна-асветніцкая дзейнасці ў манастыры вяліся такім чынам, што да канца XX стагоддзя ад яго засталіся толькі сцены і руіны галоўнага храма.

Адраджэнне старажытных сцен

Адраджэнне мясціны звязана з распачатых у Расіі ў дзевяностыя гады дэмакратычнымі пераўтварэннямі. У 1992 годзе Маскоўскага патрыярхата была вернута ўся манастырская тэрыторыя і каля ста гектараў прылеглых да яе земляў. З гэтага ж часу ў спехам адбудаваным памяшканні была размешчана Патрыяршага падворка, ператворанае ў 1999 годзе ў Барысаглебскі (Аносин) стаўрапігіяльны жаночы манастыр. Дадзены яму статус ставропигии азначае, што мясціна знаходзіцца ў падпарадкаванні не ва мясцовага епархіяльнага архірэя, а непасрэдна ў Патрыярха.

Паступова гаспадарчая і рэлігійная жыццё манастыра ўваходзіць у нармальнае рэчышча. Клопатамі насельнікаў манастыра і трудников ужо ўдалося аднавіць Троіцкі сабор і тую самую царкву Дзімітрыя Растоўскага, дзе на працягу многіх дзесяцігоддзяў рамантаваліся трактара. Часткова адноўлена і дапаможная гаспадарка, якое ўключае ў сябе дрэваапрацоўчую майстэрню і малочную ферму.

Да дня, калі Аносин-Барысаглебскі манастыр адрадзіўся з руін, дажыла толькі адна з ранейшых сясцёр - схимонахиня Ганна, якая бачыла дарэвалюцыйную жыццё мясціны. Большасць яе аднагодак былі расстраляныя або скончылі жыццё ў сталінскіх лагерах. Некаторыя з іх цяпер прылічаны да ліку навамучанікаў і вызнаўцаў Расейскіх.

Манастыр чакае сваіх гасцей

Зноў, як і ў ранейшыя гады, мясціна становіцца цэнтрам, куды сцякаюцца паломнікі з усёй краіны. Для іх шырока адкрывае свае дзверы Барысаглебскі манастыр (Аносино). Расклад штодня праводзяцца ў ім набажэнстваў некалькі адрозніваецца ад таго, якое прынята ў звычайных парафіяльных храмах. Тут у буднія дні ранішнія малітвы пачынаюцца ў 6:00, а ў 8:00 служыцца Боская літургія. Вячэрняе богаслужэнне пачынаюць у 17:00. У нядзелі і святочныя дні ранняя літургія пачынаецца ў 6:30, а позняя - у 8:45.

Similar articles

 

 

 

 

Trending Now

 

 

 

 

Newest

Copyright © 2018 be.delachieve.com. Theme powered by WordPress.