Публікацыі і напісанне артыкулаўМастацкая літаратура

Кароткі змест «Чалавека на часах» (Ляскоў Н. С.)

І зноў перад намі руская класіка - Ляскоў, «Чалавек на гадзінах» (кароткі змест варта далей). Твор быў напісаны і выдадзены ў 1887 годзе, аднак яго назва гучала інакш - «Выратаванне хто гінуў». Пасля аўтар змяніў загаловак каб паказаць чытачу, што расказаная гісторыя - гэта не проста займальны, дзесьці нават кур'ёзны выпадак са штодзённасці, пра які праз час можна забыцца, а глыбокае пытанне пра тое, што ёсць абавязак чалавека, і дзеля каго ці чаго яго трэба выконваць, а можа, і зусім не патрэбная ...

Кароткі змест: «Чалавек на гадзінах» Лескова Н. С.

Ішоў 1839-й. Зіма ў той год выдалася цёплая. Снег паступова раставаў, днём чулася кропель, а лёд на Няве стаў зусім тонкі.

Варта ў Зімовым Палацы, дзе жыў гасудар Мікалай Паўлавіч, займала рота «измайловцев» пад камандаваннем Мілера. Пара была ціхая, ціхамірная, таму несці дазор было няцяжка. Адзінае, што патрабавалася выконваць няўхільна, - гэта дакладна стаяць на пасту.

Наступіла ціхая спакойная ноч. Палац заснуў. Каравульныя расстаўлены. Але нечакана цішыню парушылі аддалены крык тоне ў рацэ чалавека. Што рабіць? Просты салдат Поснікаў не наважыўся пакінуць пасаду. Гэта было страшным парушэннем Статута, і пагражала сур'ёзным пакараннем аж да расстрэлу. Але стогну не спыняліся, і прыводзілі гадзіннага у здранцвенне. Ён быў чалавекам адчувальным, і не мог не падаць руку дапамогі які імкнецца, але ў той жа час довады розуму казалі пра адваротнае - ён салдат і яго абавязак заключаецца ў поўным падпарадкаванні загаду. Але стогны з боку ракі наплывалі усё бліжэй і бліжэй, ужо чулася адчайнае боўтанне які гіне. Поснікаў яшчэ раз павярнуўся - вакол ні душы, не вытрымаў і пакінуў свой пост.

Кароткі змест «Чалавека на часах» на гэтым не сканчаецца.   Выратаваны і выратавальнік былі зусім мокрыя. Тут як нельга дарэчы па набярэжнай праязджаў афіцэр. Ледзь патлумачыўшы, што адбылося, Плотнікаў перадаў нічога не разумее пацярпелага ў рукі гаспадара, узяў ружжо i хутка пайшоў назад у будку.

Афіцэр, зразумеўшы, што выратаваны чалавек ад спалоху нічога не памятае і не разумее, вырашыў адвезці яго да прыставу і сказаць, што гэта ён выратаваў тапельца з рызыкай для жыцця. Паліцыянты склалі пратакол, але з уласцівай ім падазронасцю дзівіліся, як сам то спадар афіцэр з вады сухі выйшаў?

Доўг або гонар?

Працягваючы кароткі змест «Чалавека на часах», вернемся да галоўнага герою: мокры, дрыготкі Поснікаў быў з пасады зменены, і адведзены да камандуючага Мілеру. Там ён ва ўсім прызнаўся, і ў канцы дадаў, што афіцэр павёз выратаванага чалавека ў Адміралцейскім частку. Мікалай Іванавіч Мілер зразумеў, што над ім навісла страшная бяда: афіцэр распавядзе падрабязнасці начнога інцыдэнту прыставу, а прыстаў адразу ж дакладзе аб тым, што здарылася обер-полицеймейстеру Кокошкину, а той, у сваю чаргу, давядзе да ведама гаспадара, і пойдзе «гарачка", і паляцяць «галавы» тых, хто дапусціў парушэнне Статута.

Доўга разважаць не было калі, і ён паслаў трывожную запіску падпалкоўніку Свиньину ... Батальённы камандзір быў у роспачы. Адзінае, што ён мог зрабіць у такой сітуацыі, - гэта неадкладна пасадзіць Постнікава ў карцэр, і ехаць на паклон да генерала Кокошкину.

Але обер-полицеймейстер нічога не ведаў. Прыстаў вырашыў не турбаваць генерала. Здарэнне было звычайнай справай, ды да таго ж яму было непрыемна, што патанала выцягнуў не паліцыянт з яго часткі, а палацавы афіцэр.

Кокошкин быў усцешаны тым, што Свиньин прыехаў па параду да яго, і вырашыў яму дапамагчы. Ён скарыстаўся хвальба афіцэра-прайдзісветы, уручыў яму медаль, і справа была закрытая. Але што рабіць з Постнікава? Вырашылі пакараць яго не адной сотняй розгамі, каб «засцерагчы сябе на ўсялякі выпадак пасля».

Калі прысуд быў прыведзены ў выкананне, Свиньин наведаў салдата ў лазарэце, і загадаў прынесці яму трохі цукру і гарбаты. Чуллівы гадзінны быў рады, таму што седзячы пад арыштам тры дні, ён чакаў значна горшага ...

Кароткі змест «Чалавека на часах»: заключэнне

У канцы апавядання аўтар разважае аб справядлівасці Божай і зямной. Душа простага салдата Постнікава пакоры. Перад ім стаяў складаны выбар, які з заблытанай «іерархіі» даўгоў належыць выканаць у першую чаргу: доўг салдата ці абавязак чалавека? Ён абраў апошняе, і здзейсніў дабро дзеля самога дабра, без чакання якой-небудзь узнагароды. Але Ляскоў шкадуе, што справядлівасць зямная знаходзіцца на процілеглым беразе ад Божага глядзення, і што яму не хапае веры прыняць у гэтым выпадку радасць Бога ад «паводзін створанай ім сьмірнай душы Постнікава ...». Кароткі змест «Чалавека на часах» (Лескова Н. С.), вядома, не можа перадаць усю тонкасць і глыбіню сюжэту, таму настойліва рэкамендуецца прачытанне арыгінала.

Similar articles

 

 

 

 

Trending Now

 

 

 

 

Newest

Copyright © 2018 be.delachieve.com. Theme powered by WordPress.